എന്റെ വല്യമ്മച്ചി പറയുമായിരുന്നു, കുയിൽ പാടിയാൽ കല്യാണം വരും, ഉപ്പന്മാർ (ചെമ്പോത്ത്) പുരയ്ക്കുചുറ്റും നടന്നാൽ മംഗളകാര്യം നടക്കും, ചില മരങ്ങളും ചെടികളും പൂക്കുന്നതും കായ്ക്കുന്നതും കാണുമ്പോൾ ചാവുവിള നാശം വരുത്തും, കാലൻ കോഴി (ഒരു തരം പക്ഷി) മൂളുന്നതു കേട്ടാൽ മരണം കേൾക്കും എന്നൊക്കെ. വിശ്വസിക്കുന്നുവോ ഇതൊക്കെ നിങ്ങൾ? ഞാൻ നൂറു ശതമാനവും വിശ്വസിക്കുന്നു. കാരണം, കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ഞാനിതെല്ലാം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു.
‘കാലൻ കോഴിയുടെ മൂളൽ’ അത് പല തവണ കേട്ടു. അതിന്റെ പിന്നാലെ മരണവാർത്തകളും. ഒരിക്കലല്ല പലതവണ. കാലൻ കോഴിയുടെ മൂളൽ ദൂരെ നിന്ന് കേട്ടാൽ അതേ ദൂരത്തു നിന്നും, അടുത്തു നിന്ന് കേട്ടാൽ അത്ര അടുത്തു നിന്നും മരണം കേൾക്കും. എന്തിന്, മരണം ഏത് ദിശയിൽ നിന്ന് കേൾക്കാൻപോകുന്നെന്നുപോലും കാലൻകോഴി മൂളി അറിയിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ സത്യത്തിൽ ആ മൂളൽ ഇടയ്ക്കിടെ കേൾക്കുമ്പോൾ ഏത് ദിക്കിൽനിന്ന് കേൾക്കുന്നു? ഏത് അകലത്തിൽനിന്ന് കേൾക്കുന്നു? എന്നൊക്കെ ഭയത്തോടെ ഞാനും ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അനുഭവങ്ങൾ അത്രയ്ക്കും അച്ചട്ടാണേ. ഒരു യുക്തിവാദത്തിനും പ്രകൃതിയിൽ സ്ഥാനമില്ല. പ്രകൃതിയുടെ മാറ്റങ്ങളെ, പ്രത്യേകിച്ച് പെട്ടെന്ന് കടന്നുവരുന്ന പ്രകൃതി ദുരന്തങ്ങളെ പക്ഷിമൃഗാദികളുടെ പെരുമാറ്റങ്ങൾ നിരീക്ഷിച്ച് ശാസ്ത്രജ്ഞർ പോലും മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. മരണത്തെ മൂളി വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന കാലൻകോഴി എന്ന പ്രകൃതിയിലെ പ്രതിഭാസത്തെ എന്റെ കാതുകളും മനസ്സും വിശ്വസിക്കുന്നു. ഭയമുള്ള ഞെട്ടൽ അനുഭവിക്കുന്നു. 
ആരും കേട്ടാസ്വദിക്കുന്ന കുയിലിന്റെ പാട്ടിനെ കുറ്റം പറയുന്നു എന്ന് വിചാരിക്കരുത്. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മാസമായി രാവിലെ ‘സോളോ’യിൽ തുടങ്ങുന്ന കുയില്പാട്ട് പതിയെ കോറസ്സായി, പിന്നെ ചില ‘ഓപ്പറ’ തിയറ്ററുകൾ പോലെ ഒരു കൂട്ടകൂവലായി എന്റെ വീടിനു ചുറ്റും തകർത്തു നടന്നിരുന്നു. ഇത്രയധികം കുയിലുകൾ എന്റെ വീടിനു ചുറ്റുമുണ്ടോ എന്ന് പലപ്പോഴും ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. പ്രശസ്തരായ ചില ഗായകരുടെ പരിപാടികൾ നടക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് ക്രൂരമായ മുഖഭാവത്തോടെ, ശക്തമായ നിരീക്ഷണപാടവത്തോടെ, ഗൗരവത്തോടെ നടക്കുന്ന പാറാവുകാരുടെ ഗാംഭീര്യത്തിൽ എവിടെ നോക്കിയാലും കുറെ ഉപ്പന്മാരും 
വീടിനു ചുറ്റും നടന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. “എന്താ ഉഷേ മോളുടെ കല്യാണമായോ? കുയിൽ പാടുന്നത് കേട്ടില്ലേ?” പലരും ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി. കല്യാണപ്രായമായി എന്റെ കൊച്ചുപെണ്ണിന്, എന്നാലും അതിന് ഒരു തീരുമാനമായില്ല. ആയാൽ തന്നെ ഇന്ന് വീടുകളിൽ അല്ലല്ലോ കല്യാണം. എന്നൊക്കെ ചിന്തിച്ചെങ്കിലും, ടി വി കാണാൻ, ഒരു പാട്ടു കേൾക്കാൻ, പരസ്പരം സംസാരിക്കാൻ, കൂടുതലെന്തിന് ചെറിയൊരു പകൽമയക്കത്തിനുപോലും വെളുപ്പാൻകാലം മുതൽ സന്ധ്യ വരെ ഒരു കാരണവശാലും സമ്മതിക്കില്ല ഈ വീട്ടിലുള്ളവരെ എന്നുള്ളൊരു വാശിയോടെ കുയിൽ പാടി നടത്തുന്ന കല്യാണകച്ചേരി പലപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ മനസമാധാനം കളഞ്ഞിരുന്നു എന്നു പോലും എനിക്ക് തോന്നുന്നു... 
‘ആർ യൂ റെഡി, കൈയ്യിൽ ഒരു കോടി’ എന്ന് ടി വി അവതാരക പറയുന്ന പോലെ എന്റെ അമ്മ ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കി ഒരു പറച്ചിൽ, “കല്യാണം റെഡി, ആർ യൂ റെഡി?” ഞാൻ, സമനില കൈവിടാതെ, എന്തും കേൾക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പോടെ ചോദിച്ചു, ‘എന്താ അമ്മേ ഇത്?” മനസ്സിൽ നാലു മുഖങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു… ചിന്നു, മണി, അനി, പൊന്നി…. കൊച്ചുമക്കളുടെ എന്തു തോന്ന്യാസത്തിനും ന്യായീകരണം പറഞ്ഞ് അവരെ രക്ഷപ്പെടുത്തുന്ന ഈ അമ്മച്ചി ആർക്കുവേണ്ടിയാണോ ന്യായീകരണം പറയാൻ തുടങ്ങുന്നത്? അതോ ഈ കുടുംബത്തിൽ ഭാര്യമാരുടെയോ ഭർത്താക്കന്മാരുടെയോ പീഡനം സഹിക്ക വയ്യാതെ ഒരു കല്യാണ പരീക്ഷണംകൂടെ നടത്താൻ ആരെങ്കിലും തയ്യാറായോ? (ഏയ്, അതിനു ധൈര്യമുള്ളവർ ഈ വീട്ടിലില്ല).
ആദ്യമേതന്നെ അമ്മ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ദുർബ്ബലതയെ (മറ്റുള്ളവരുടെ വിഷമം കാണാനുള്ള വിഷമം) ആക്രമിക്കാൻ തുടങ്ങി. “എന്റെ ഉഷേ, ഇവിടെ നടന്നതൊന്നും നീ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ…താഴെ അമ്പലത്തിൽ നടത്താനിരുന്ന കല്യാണം ‘പുല’ (ബന്ധുക്കളുടെ മരണം കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഒരു അശുദ്ധി) കാരണം മുടങ്ങി. ആ പെണ്ണിന്റെ അച്ഛനും ആങ്ങളയും കൂടി ഇവിടെ വന്ന് ഒരേ കരച്ചിലും ബഹളവും. നിനക്കറിയില്ലേ അവരുടെ സ്ഥിതി, എത്ര പാടുപെട്ടാ ഇവിടെവരെ തന്നെ ഈ കല്യാണം എത്തിച്ചതെന്ന്. അവര് ചോദിച്ചു ഈ മുറ്റത്ത് ഒരു പന്തലിട്ട് കല്യാണം മുടങ്ങാതെ നടത്തിക്കോട്ടേ എന്ന്. ആ അച്ഛനെയും മകനെയും കൂട്ടിച്ചെന്ന് ഞാൻ മോഹനനോട് (എന്റെ ശ്രീകുമാർ എന്ന ഗൃഹനാഥൻ) എന്തുവേണമെന്നു ചോദിച്ചു. കൂടുതലോന്നുമാലോചിക്കാതെതന്നെ ( കൂടുതലെന്തു പറയാനാ…) ഞങ്ങളങ്ങു സമ്മതിച്ചു. അവരുടെ ഒരു സന്തോഷം കാണേണ്ടതായിരുന്നു എന്റെ ഉഷേ..” അമ്മ പ്രസംഗം അവസാനിപ്പിച്ച് ഏറു കണ്ണിട്ട് എന്നെയൊന്നു നോക്കി. രണ്ടുപെൺകുട്ടികളുടെ ആ അച്ഛനും അഞ്ചുപെൺകുട്ടികളുടെ ആ അമ്മച്ചിയും ചേർന്ന് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടെടുത്ത ആ തീരുമാനം കേട്ടപ്പോൾ സന്തോഷംകൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു. പെട്ടന്നു ഒരു കാര്യം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ വന്നു. കല്യാണമേളം വരുന്നതിനു മുന്നോടിയായി കുയിൽമേളം നിന്നിരിക്കുന്നു. കുയിൽപാടിയാൽ കല്യാണം വരും എന്നനാട്ടറിവ് എന്റെ മനസ്സിലും ഒരു കുളിർപാട്ടായി...
ഗംഭീരമായ ഒരു കല്യാണം എന്റെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് ഞങ്ങൾ നടത്തി. ആ പെൺകുട്ടിക്ക് ഞങ്ങളുമായി എന്തോ കർമ്മബന്ധം ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നോ ആവോ?. നാലാളു കൂടിയാൽ വീട് വൃത്തികേടാകും, മുറ്റത്തെ ചെടികൾ നശിപ്പിക്കും എന്നൊക്കെ പിറുപിറുക്കുകയും എന്നെ പല്ലിറുക്കിക്കൊണ്ട് നോക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എന്റെ ചേട്ടൻ ഒരു തോർത്തും തോളത്തിട്ട് വലിയ കാരണവരായി, ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ പെൺകുട്ടിക്ക് വേണ്ടി വീടും മുറ്റവും ഒരുക്കുന്നതും ഓടി നടന്ന് കല്യാണമേൽനോട്ടം നടത്തുന്നതും കണ്ടപ്പോൾ ആ ശുണ്ഠിക്കാരന്റെ നല്ല മനസ്സിനെയും അതിനുള്ളിലെ സ്നേഹനിധിയായ ഒരുഅച്ഛനേയും നിറകണ്ണൂകളോടെ നോക്കിനിന്നു ഞാൻ പലപ്പോഴും. എല്ലാപേരും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അവരിലെല്ലാം കണ്ട ആ സംതൃപ്തി ഞങ്ങളിലും നിറഞ്ഞു. ഇന്ന് വരെ കാണാത്ത ഒരു ഉണർവ്വ് ഞാനെന്റെ വീട്ടിലും കണ്ടു. അളിഞ്ഞു പിളിഞ്ഞ് വലിച്ചു വാരി നിരന്നു കിടന്നിരുന്ന എന്റെ വീട് എന്നോട് പറയുന്നപോലെ തോന്നി.., ‘ഇതൊക്കെയാണ് സത്യമായ വീട്’,അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ട വീട്....'
ആദ്യമേതന്നെ അമ്മ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ദുർബ്ബലതയെ (മറ്റുള്ളവരുടെ വിഷമം കാണാനുള്ള വിഷമം) ആക്രമിക്കാൻ തുടങ്ങി. “എന്റെ ഉഷേ, ഇവിടെ നടന്നതൊന്നും നീ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ…താഴെ അമ്പലത്തിൽ നടത്താനിരുന്ന കല്യാണം ‘പുല’ (ബന്ധുക്കളുടെ മരണം കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഒരു അശുദ്ധി) കാരണം മുടങ്ങി. ആ പെണ്ണിന്റെ അച്ഛനും ആങ്ങളയും കൂടി ഇവിടെ വന്ന് ഒരേ കരച്ചിലും ബഹളവും. നിനക്കറിയില്ലേ അവരുടെ സ്ഥിതി, എത്ര പാടുപെട്ടാ ഇവിടെവരെ തന്നെ ഈ കല്യാണം എത്തിച്ചതെന്ന്. അവര് ചോദിച്ചു ഈ മുറ്റത്ത് ഒരു പന്തലിട്ട് കല്യാണം മുടങ്ങാതെ നടത്തിക്കോട്ടേ എന്ന്. ആ അച്ഛനെയും മകനെയും കൂട്ടിച്ചെന്ന് ഞാൻ മോഹനനോട് (എന്റെ ശ്രീകുമാർ എന്ന ഗൃഹനാഥൻ) എന്തുവേണമെന്നു ചോദിച്ചു. കൂടുതലോന്നുമാലോചിക്കാതെതന്നെ ( കൂടുതലെന്തു പറയാനാ…) ഞങ്ങളങ്ങു സമ്മതിച്ചു. അവരുടെ ഒരു സന്തോഷം കാണേണ്ടതായിരുന്നു എന്റെ ഉഷേ..” അമ്മ പ്രസംഗം അവസാനിപ്പിച്ച് ഏറു കണ്ണിട്ട് എന്നെയൊന്നു നോക്കി. രണ്ടുപെൺകുട്ടികളുടെ ആ അച്ഛനും അഞ്ചുപെൺകുട്ടികളുടെ ആ അമ്മച്ചിയും ചേർന്ന് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടെടുത്ത ആ തീരുമാനം കേട്ടപ്പോൾ സന്തോഷംകൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു. പെട്ടന്നു ഒരു കാര്യം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ വന്നു. കല്യാണമേളം വരുന്നതിനു മുന്നോടിയായി കുയിൽമേളം നിന്നിരിക്കുന്നു. കുയിൽപാടിയാൽ കല്യാണം വരും എന്നനാട്ടറിവ് എന്റെ മനസ്സിലും ഒരു കുളിർപാട്ടായി...
ഗംഭീരമായ ഒരു കല്യാണം എന്റെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് ഞങ്ങൾ നടത്തി. ആ പെൺകുട്ടിക്ക് ഞങ്ങളുമായി എന്തോ കർമ്മബന്ധം ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നോ ആവോ?. നാലാളു കൂടിയാൽ വീട് വൃത്തികേടാകും, മുറ്റത്തെ ചെടികൾ നശിപ്പിക്കും എന്നൊക്കെ പിറുപിറുക്കുകയും എന്നെ പല്ലിറുക്കിക്കൊണ്ട് നോക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എന്റെ ചേട്ടൻ ഒരു തോർത്തും തോളത്തിട്ട് വലിയ കാരണവരായി, ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ പെൺകുട്ടിക്ക് വേണ്ടി വീടും മുറ്റവും ഒരുക്കുന്നതും ഓടി നടന്ന് കല്യാണമേൽനോട്ടം നടത്തുന്നതും കണ്ടപ്പോൾ ആ ശുണ്ഠിക്കാരന്റെ നല്ല മനസ്സിനെയും അതിനുള്ളിലെ സ്നേഹനിധിയായ ഒരുഅച്ഛനേയും നിറകണ്ണൂകളോടെ നോക്കിനിന്നു ഞാൻ പലപ്പോഴും. എല്ലാപേരും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അവരിലെല്ലാം കണ്ട ആ സംതൃപ്തി ഞങ്ങളിലും നിറഞ്ഞു. ഇന്ന് വരെ കാണാത്ത ഒരു ഉണർവ്വ് ഞാനെന്റെ വീട്ടിലും കണ്ടു. അളിഞ്ഞു പിളിഞ്ഞ് വലിച്ചു വാരി നിരന്നു കിടന്നിരുന്ന എന്റെ വീട് എന്നോട് പറയുന്നപോലെ തോന്നി.., ‘ഇതൊക്കെയാണ് സത്യമായ വീട്’,അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ട വീട്....'
കുയിൽ പാടിയാൽ, ചെമ്പോത്ത് നടന്നാൽ കല്യാണം വരും എന്നുള്ളതും എനിക്ക് സത്യമായി വന്നപ്പോൾ, അനുഭവത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിലൂടെ നാട്ടറിവുകൾ നമുക്ക് പകർന്നു തന്ന നമ്മുടെ പൂർവ്വികരുടെ കഴിവുകൾ എന്തേ നമുക്കൊന്നുമില്ലാതെ പോയത്? ഇന്ന് ഞങ്ങളും, ഞങ്ങളുടെ വീടും വീണ്ടും കുയിൽപാട്ടിനായി, എന്റെ ചിന്നുവിന്റെ കല്യാണമേളവുമായി കാലേക്കൂട്ടി വന്നെത്തുന്ന കുയിലുകൾക്കായി, കാവലാളായ ചെമ്പോത്തുകൾക്കായി, കാതോർത്ത് കാത്തിരിക്കുന്നു.
